Εβδομάδα ή βδομάδα // Ουσιαστικό θηλυκού γένους. // είναι το χρονικό διάστημα των επτά συνεχόμενων ημερών (από την Κυριακή ως το Σάββατο), του οποίου η διαδοχική επανάληψη, ανεξάρτητα από το σύστημα των μηνών και των ετών, διαιρεί το χρόνο σε ίσες περιόδους.

...Weekend......ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΕΣΟ ΜΕ... ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ για Εναλλακτική Οικονομία • online

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
............... Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας....................................................Les Brown
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θέματα

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

ΑΔΕΔΥ: Συλλαλητήριο τη Δευτέρα έξω από το ΥΠΟΙΚ μαζί με τις απολυμένες καθαρίστριες


φωτογραφία αρχείου


Σε κινητοποιήσεις κατά του συστήματος αξιολόγησης και των νέων παρεμβάσεων στη λειτουργία του Δημοσίου, προχωρά από αύριο η ΑΔΕΔΥ.
Συγκεκριμένα στην ανακοίνωσή της αναφέρει ότι "η 30 Ιουνίου κηρύσσεται η ημέρα Πανελλαδικής Δράσης με κύριο αίτημα την κατάργηση του Ν.4250/2014 και την επαναπρόσληψη όλων των διαθεσίμων και απολυμένων υπαλλήλων".
Στην Αθήνα το συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί στο κέντρο αγώνα που έχουν δημιουργήσει έξω από το υπουργείο Οικονομικών οι απολυμένες καθαρίστριες.
Επίσης προγραμματίζονται για αύριο μεταξύ άλλων καταλήψεις των γραφείων διοίκησης και προσωπικού σε όλες τις υπηρεσίες και χώρους εργασίας, ενημέρωση των πολιτών κ.α.
Στις 9 του μηνός η ΑΔΕΔΥ θα προχωρήσει σε 24ωρη απεργία και σε συλλαλητήρια, στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας με ανοιχτό το ενδεχόμενο και νέων κινητοποιήσεων.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Ανοιχτή Συζήτηση: Media και Φασισμός

  Όψεις νομιμοποίησης της φασιστικής ιδεολογίας στη δημόσια σφαίρα   
neolaia_syriza_koukaki_mme

Το Σάββατο 28/6 και ώρα 7 μ.μ. συναντιόμαστε στο πάρκο Περιβολάκι στο Κουκάκι (τέρμα Γ.Ολύμπιου) και συζητάμε για τα media, τον φασισμό και πως αυτός κατάφερε να αποκτήσει νομιμοποίηση στην συνείδηση μεγάλου
μέρους της κοινωνίας.

Θα ακολουθήσει καλοκαιρινό αντιφασιστικό πάρτυ με DJ, μουσικές και ποτά.

Θα μιλήσουν
Πλειός Γιώργος, Καθηγητής, Πρόεδρος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ

Καραγεώργος Βαγγέλης, Δημοσιογράφος (Εφημερίδα των Συντακτών, 105.5 στο Κόκκινο)
Nεολαία ΣΥΡΙΖΑ Κουκακίου-Πλάκας


Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Eutostat για την Ελλάδα: Μισθοί πείνας ενώ ακρίβεια στα αγαθά πρώτης ανάγκης



Ελλάδα: Οι τιμές των τροφίμων στην Ελλάδα είναι ακριβότερες από πολλά βόρεια κράτη της Ευρώπης, τη στιγμή που υπάρχει τεράστιο χάσμα στους μισθούς.
 Όπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία με έτος αναφοράς το 2013, οι τιμές των τροφίμων στην Ελλάδα υπερβαίνουν τον μέσο όρο της Ευρώπης των 28, ενώ οι μισθοί μειώνονται. Με δείκτη 100% (μέσος όρος στην Ε.Ε.), ο δείκτης των τιμών στην αγορά τροφίμων στη χώρα μας ανέρχεται σε 102%, όταν στην Ισπανία είναι 93%, στην Ολλανδία 97% και σε Γαλλία και Γερμανία 108%.



Συνολικά, ο δείκτης των τιμών αγαθών και υπηρεσιών στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τον μέσο κοινοτικό (89%). Είναι υψηλότερος από αυτόν της Πορτογαλίας (86%) και της Κύπρου (86%), και φυσικά από αυτόν όλων των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, που εντάχθηκαν πρόσφατα στην Ε.Ε., ενώ δεν βρίσκεται μακριά από τον γερμανικό δείκτη (102%) και τον γαλλικό (109%).
Στον τομέα της ένδυσης, με δείκτη Ε.Ε. 100%, ο ελληνικός στις τιμές είναι 94%, έναντι 87% της Ισπανίας, 89% της Κύπρου, 102% της Γερμανίας και 104% της Γαλλίας.

Γενικά, στην Ευρώπη των 28, τον υψηλότερο δείκτη τιμών αγαθών και υπηρεσιών κατέχει η Δανία (140%). Ακολουθούν η Σουηδία (130%), το Λουξεμβούργο και η Φινλανδία (123%). Ο χαμηλότερος δείκτης βρίσκεται στη Βουλγαρία (48%). 


- δείτε στο: http://stokokkino.gr/article/9391/Eutostat-gia-tin-Ellada-Misthoi-peinas-eno-akribeia-sta-agatha-protis-anagkis#sthash.3W3RoZdH.dpuf

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ΔΟΕ: Το Μνημόνιο παραβιάζει τα ελάχιστα όρια κοινωνικής ασφάλειας



Το αυτονόητο, ότι δηλαδή η Ελλάδα με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων παραβιάζει τα ελάχιστα όρια κοινωνικής που ασφάλειας των Διεθνών Συμβάσεων, αναγνώρισε η ΔΟΕ (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας) με απόφασή της που χαρακτηρίζεται σημαντική η ΓΣΕΕ, καθώς, όπως τονίζει, "αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο στην αναγνώριση του παράνομου χαρακτήρα των μέτρων που έχουν επιβληθεί".
Η ΔΟΕ αναγνώρισε τις παραβιάσεις εκ μέρους της Ελλάδας σε βάρος των παροχών κοινωνικής ασφάλισης και ασφάλειας (συντάξεις γήρατος -κύριες και επικουρικές-, αναπηρίας, θανάτου, ανασφαλίστων υπερηλίκων, ΕΚΑΣ, επιδόματα ανεργίας, μητρότητας, ασθένειας κ.λπ.).

  ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ "Α"   

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

AΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ-online.gr: Η λεπτή ισορροπία της βιόσφαιρας του πλανήτη μας ε...

AΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ-online.gr: Η λεπτή ισορροπία της βιόσφαιρας του πλανήτη μας ε...: .


Αυτή είναι η στιγμή του γαμώτο για το κλίμα μας, όπως την αποκάλεσαν οι επιστήμονες. Όμως σε 100 μέρες, οι ηγέτες του κόσμου θα συναντηθούν στον ΟΗΕ για να βρουν λύσεις. Εμείς οι πολίτες από κάθε γωνιά του κόσμου, θα συσπειρωθούμε για να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη ημέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής στην ιστορία ώστε να απαιτήσουμε άμεσα μέτρα και να αγωνιστούμε για όλα όσα αγαπάμε. Δήλωσε συμμετοχή:
RSVP NOW

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

New York Times: Σύμβολο αντίστασης στη λιτότητα οι καθαρίστριες



Ως σύμβολο αντίστασης στα μέτρα λιτότητας, χαρακτηρίζει τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, η διεθνής έκδοση των New York Times, σε δημοσίευμα της εφημερίδας, που δεσπόζει στο πρωτοσέλιδό της, με φωτογραφίας από τη επίθεση των ΜΑΤ. "Το αδιέξοδο τύπου Δαυίδ–Γολιάθ, στο οποίο πρωταγωνιστούν μεσήλικες στην πλειοψηφία τους γυναίκες που κραδαίνουν σφουγγαρίστρες και αντιστέκονται στις αστυνομικές...

Αλληλεγγύη στον Αγώνα των καθαριστριών από τον ραδιοφωνικό σταθμό 105,5 στο Κόκκινο



Ο ραδιοφωνικός σταθμός 105,5 στο Κόκκινο προχωράει στο άνοιγμα ειδικού λογαριασμού για την ενίσχυση του αγώνα των καθαριστριών από τη συχνότητα μας. Ο 105,5 Στο Κόκκινο στέκεται αλληλέγγυος στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και σας καλεί να στηρίξετε οικονομικά τον αγώνα τους μέσω του τραπεζικού λογαριασμού:

ALPHA BANK
Δικαιούχος: LEFT MEDIA
177 0023 2000 3137
IBAN: GR 130 140 1770 1770 0232 0003 137

Παράλληλα όλα τα χρήματα από τα SMS του σταθμού μας, θα προσφέρονται για αυτό τον σκοπό.
η παραπάνω φωτογραφία είναι από το: Δρομογράφος 

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

«Μαύρη» επέτειος στην ΕΡΤ - Αφιέρωμα στην "Εφημερίδα των Συντακτών"

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  

 (live)

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που η μνημονιακή κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ συγκλονίζοντας την ελληνική κοινωνία. Συλλαλητήριο κατά της διαθεσιμότητας στις 12.30 το μεσημέρι στην πλατεία Κλαυθμώνος και συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο στις 7 το απόγευμα.
«Μαύρο σκοτάδι» έριξε στην πολιτική ζωή του τόπου το μέγαρο Μαξίμου στις 11 Ιουνίου 2013, με την πρωτοφανή απόφασή του να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Με μια ανακοίνωση του τότε κυβερνητικού εκπροσώπου, Σίμου Κεδίκογλου, που θύμιζε «αλήστου μνήμης εποχές», γράφτηκε βίαια το τέλος της δημόσιας τηλεόρασης, πράξη που κατάφερε πλήγμα στη δημοκρατία και την πληροφόρηση.
To ίδιο βράδυ χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι πολίτες έσπευσαν στις εγκαταστάσεις της Αγίας Παρασκευής, όπου υπό τον έλεγχο των εργαζομένων μεταδίδονταν έκτακτες απεργιακές εκπομπές μέχρι την ώρα που τα ΜΑΤ κατέβασαν τους πομπούς.
Αυτή την ώρα το ertopen.com και η ΕΡΑ εκπέμπουν διαδικτυακά
απεργιακό πρόγραμμα που μπορείτε να ακούσετε ΕΔΩ 
proti-ert-mikri
Το πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» της 12ης Ιουνίου 2013, ακριβώς μία μέρα μετά το «μαύρο» στη δημόσια τηλεόραση.


Κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στη σημερινή συγκέντρωση
Οι ομοσπονδίες και οι Ενώσεις των ΜΜΕ αποφάσισαν για σήμερα:
  • Την κήρυξη 4ωρης στάσης από τις 12:00 έως τις 16:00 για τους εργαζόμενους στον κλάδο της ενημέρωσης με συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών.
  • Την πραγματοποίηση στις 19:00 μεγάλης αγωνιστικής, παλλαϊκής συγκέντρωσης έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Στη συγκέντρωση θα απευθύνουν χαιρετισμό  ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος, ο γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, καθώς και εκπρόσωποι άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, πολιτικών σχημάτων, οργανώσεων και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
  • Ολόκληρη η εκδήλωση θα μεταδοθεί απευθείας από το δίκτυο της EΡΤopen, την ΕΤ3, τις συχνότητες των περιφερειακών ΕΡΑ σε όλη την Ελλάδα και από τα βραχέα σε όλο τον κόσμο.
  • Καλούνται και τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης (κανάλια, ραδιοσταθμούς, διαδικτυακούς ιστότοπους) να «σταθούν αλληλέγγυοι στον αδιάκοπο και κρίσιμο αγώνα για την ενημέρωση», μεταδίδοντας ρεπορτάζ από τις εκδηλώσεις.

skitso
Το σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη στην «Εφ.Συν.» με αφορμή το λουκέτο στη Δημόσια Τηλεόραση.

«Για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν»
Οι ομοσπονδίες και οι ενώσεις υπογραμμίζουν πως «στον συνεχιζόμενο εδώ και 12 μήνες αγώνα για επαναλειτουργία της ΕΡΤ, κομβικό ρόλο για την μη ευόδωσή του έπαιξε η δημιουργία και λειτουργία της κατ΄ ευφημισμό Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Με αδιαφανείς διαδικασίες, με τροπολογίες επί τροπολογιών, με κατάργηση του ΑΣΕΠ, με διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, επιχειρήθηκε να λειτουργήσει η ΔΤ ως οριστική ταφόπλακα στην ΕΡΤ και την μακρά ιστορία της. Η Ελλάδα ένα χρόνο τώρα κατέχει το θλιβερό παγκόσμιο προνόμιο να ισχυρίζεται ότι διαθέτει Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, με προσωπικό εποχικούς υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίοι σε αυτή τη φάση έχουν υπενοικιασθεί στη ΝΕΡΙΤ. Η πολυσυζητημένη αξιοκρατία, οι 'καθαροί' διαγωνισμοί χάθηκαν στην ανυποληψία μαζί με τους εμπνευστές τους, Καψή, Προκοπάκη, Ευαγγελάκου, Μάναλη. Και με τον Σίμο Κεδίκογλου που έδωσε -στην κυριολεξία- το εναρκτήριο λάκτισμα στην ΕΡΤ. Ένα λάκτισμα που του κόστισε την «κόκκινη κάρτα» από τη δημοσιογραφία και το υπουργιλίκι.
Τα παραπάνω καταγγέλλουν «σταθερά και αταλάντευτα» εδώ και 12 μήνες όλες οι ομοσπονδίες και οι ενώσεις του Τύπου, γι’ αυτό και δεν τους αγγίζουν – όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά – κατηγορίες για «χλεύη», «λοιδορίες» και διάθεση να «εξοριστούν συνάδελφοι από τα σωματεία και τις ενώσεις εργαζομένων γιατί διεκδίκησαν μία θέση εργασίας…». Όπως επισημαίνουν, η 11η Ιουνίου δεν είναι «μία ημέρα – σταθμός για το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης», αλλά «μια μαύρη μέρα-όνειδος για τη δημοκρατία και την ενημέρωση στην Ελλάδα, συνώνυμη των πιο μαύρων επετείων της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας».

ert
Το λουκέτο στην ΕΡΤ αποτελεί μία από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία των μέσων ενημέρωσης και των δημοκρατικών θεσμών.


Στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα Τετάρτη 11 Ιουνίου:
  • Ο παραλογισμός του λουκέτου, του Σωτήρη Μανιάτη
  • Από την ΕΡΤ στη ΔΤ, του Δημήτρη Κανελλόπουλου
  • Το «ΕΡΤ παντού» είναι ο εφιάλτης τους, της Αλεξάνδρας Χριστακάκη (απολυμένη συμβασιούχος ΕΡΤ)
  • Πολιτική εξουσία και δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό σύστημα, του Αντώνη Σκαμνάκη (επίκουρος καθηγητής Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ)

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Οι προλετάριοι όλων των χωρών να ενωθούν ή να μην ενωθούν;

Γράφει ο Οδυσσέας Αϊβαλής *


Το εθνικό αίσθημα και οι εκμεταλλευόμενοι.
Το εθνικό αίσθημα σήμερα μπορεί να έχει προοδευτική μορφή ή οδηγεί στον εθνικισμό; Ο ελληνικός εθνικισμός είναι εθνικισμός των καταπιεσμένων; Δηλαδή η ελληνική αστική τάξη είναι κυρίαρχη ή υποτελής; Κερδίζει ή χάνει μέσα στην κρίση; Αν η εθνική στρατηγική είναι τα Μνημόνια; Υπάρχει σήμερα πεδίο ανάπτυξης εθνικών-απελευθερωτικών αγώνων; Οι εθνικές επιλογές της Αριστεράς στο παρελθόν οδήγησαν σε νίκες ή σε ήττες;
Ξεκινώντας από το τελευταίο ερώτημα, αξίζει να δούμε εν συντομία τα παραδείγματα της αριστεράς στην Γαλλία και στην Ιταλία, εκεί δηλαδή όπου η αριστερά επέλεξε τη στρατηγική της «εθνικής υπευθυνότητας» ως απάντηση στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970. 
Στην Ιταλία, λοιπόν, και με τη στρατηγική του Ιστορικού Συμβιβασμού, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα «ανέλαβε τις ευθύνες του» απέναντι στο έθνος, προκειμένου να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τον υπαρκτό κίνδυνο που αντιπροσώπευε η δεξιά τρομοκρατία. Βάζοντας ως πρώτο το εθνικό συμφέρον, το ιταλικό Κ.Κ. έγινε ο εγγυητής ενός ευτελισμένου πολιτικού συστήματος και των οικονομικών προτεραιοτήτων της ιταλικής αστικής τάξης. Η «κόκκινη λιτότητα», η νομιμοποίηση δηλαδή της λιτότητας από την ιταλική αριστερά για την «εθνική σωτηρία», δεν είχε κανένα όφελος για την εργατική τάξη. Αντίθετα, η ίδια άρχισε έκτοτε να χάνει όσα είχε κερδίσει με τους αγώνες της όλο το προηγούμενο διάστημα. 
Ένα δεύτερο παράδειγμα αριστεράς «εθνικών προδιαγραφών» είναι η συνεργασία του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία, μεταξύ 1981 και 1984. Την εποχή αυτή εφαρμόστηκε μια στρατηγική με εθνική απεύθυνση, με στοιχεία κρατισμού και κυβερνητισμού. Υποτιμήθηκε η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, ενώ στο επίκεντρο βρέθηκε η πρόοδος της εθνικής οικονομίας, με ένα είδος οικονομικού εθνικισμού («να παράγουμε γαλλικά / να αγοράζουμε γαλλικά») χωρίς αντικαπιταλιστικά προτάγματα. Οι πολιτικές επιλογές της γαλλικής και της ιταλικής αριστεράς οδήγησαν τελικά στην ήττα των αριστερών κυβερνητικών παρεμβάσεων και των αντίστοιχων εργατικών τάξεων, αφού δε μπόρεσαν να ενσωματώσουν στοιχεία ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού [1].

Εθνικό αίσθημα και ελληνική αστική τάξη
Η ελληνική αστική τάξη, όντας από τις πιο πρωτοπόρες σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσον αφορά την επίθεση της στην εργασία ώστε να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου, δείχνει τον δρόμο για το σύνολο των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Η υιοθέτηση εθνικών αισθημάτων από τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, με την προτροπή μάλιστα της αριστεράς, συχνά οδηγεί έξω από το πεδίο της ταξικής πάλης. Τι κάνουμε, για παράδειγμα, με τους μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα; Και τι λέμε στους γερμανούς ενοικιαζόμενους εργαζόμενους των one euro jobs; Τι είδους συμμαχία μπορεί να προκύψει με τους έλληνες εργοδότες που πυροβολούν μετανάστες και έλληνες εργαζόμενους επειδή διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους; 

Τάξεις, κράτος, έθνος
Αν μία από τις μορφές με τις οποίες εμφανίζεται η αστική ταξική εξουσία είναι το κράτος, είναι το κράτος που κατασκευάζει μια ιστορία και ένα έδαφος: το έθνος είναι η εδαφικοποίηση μιας ιστορίας κατασκευασμένης και η ιστορικοποίηση ενός εδάφους. Στη συντηρητική της εκδοχή, η συγκρότηση αυτή έχει χαρακτηριστικά φυλετικά. Υπάρχει κάποια φυλή που είναι ιστορικά ξεχωριστή, άρα ανώτερη από τις υπόλοιπες, που έχει καθαρότητα και παράγει ένα λαό που ενσαρκώνει στην εκάστοτε συγκυρία τη φυλή. Το ιδεολογικό αυτό υποσύνολο αναπαράγει και συγχωνεύει έτσι το ρατσισμό με τον εθνικισμό [2]. 
Επιπλέον, οι μηχανισμοί διαδασκαλίας της γλώσσας και της ιστορίας, και οι κρατικοί μηχανισμοί στο σύνολό τους, εντάσσουν το άτομο ως πολίτη μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αποτελώντας έτσι τους κύριους ιδεολογικούς μηχανισμούς που δημιουργούν την εθνική ταυτότητα και, συμμετρικά, την εθνική εχθρότητα. Οι καθημερινές βιωμένες δράσεις στο πλαίσιο αυτών των μηχανισμών, δίνουν την αίσθηση της ένταξης σε μια κοινότητα με κοινό συμφέρον: «είμαστε στην ίδια βάρκα, επομένως όλοι μαζί θα αντιμετωπίσουμε την κρίση». Το πρόβλημα, λοιπόν, η απειλή, και σε τελική ανάλυση ο εχθρός, είναι οι ξένοι, που στη σημερινή συγκυρία, παίρνουν δύο μορφές: αφενός πρόκειται για τους ξένους ως ιμπεριαλιστές και, αφετέρου, για τους ξένους ως μετανάστες. Αυτό είναι το δίπολο Έλληνες-ξένοι που κινεί την ιστορία. 

Όπως κάθε ιδεολογία, έτσι και η εθνική ιδεολογία έχει πάντα υλική υπόσταση: δεν είναι μόνο ιδέες, αλλά και πρακτικές, που εγχαράσσονται στα άτομα και εκφράζονται στην καθημερινή δράση τους μέσα. Με αυτόν τον τρόπο οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους αποτελούν καθοριστικό στοιχείο για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κυριαρχίας μέσα από τη διαρκή προβολή, διδαχή και επιβεβαίωση ιδεολογημάτων [3].

Αποτέλεσμα της επίδρασης των ιδεολογικών μηχανισμών είναι η πεποίθηση ότι το έθνος αποτελεί πρωταρχική ενότητα, που υπερβαίνει όλες τις διαιρέσεις μέσα στην κοινωνία. Ότι έχει αξίες και συμφέροντα τα οποία προηγούνται όλων των άλλων αξιών και συμφερόντων, όλων των ταξικών διαιρέσεων της κοινωνίας. Έτσι σφυηρλατείται η ιδεολογία της εθνικής ενότητας και του εθνικού συμφέροντος, που ταυτίζεται με το συμφέρον της (εθνικής) κυρίαρχης τάξης. Για την εθνική ιδεολογία, το έθνος είναι η θρησκεία της αγάπης για όσους ανήκουν σε αυτό. Όμως η ίδια θρησκεία αντιμετωπίζει με σκληρότητα και μισαλλοδοξία τους αλλόθρησκους, δηλαδή τους ξένους. Το έθνος δεν υπάρχει χωρίς το αμυντικό μίσος του πατριώτη που, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, μετατρέπεται σε μίσος του εθνικιστή [4].

Στο μέτρο που αναγνωρίζουμε τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας, δεν θα μπορούσαμε να μην θέτουμε την πολιτική, δηλαδή την ταξική σύγκρουση, στο κέντρο κάθε ερμηνευτικής προσπάθειας. Η αριστερά απαιτείται να σκέφτεται και να δρα διεθνιστικά, δηλαδή πρωτίστως απέναντι στο «εθνικά δικό της» κράτος και το «εθνικά δικό της» κεφάλαιο, και να αναδεικνύει υπερεθνικές λύσεις για υπερεθνικά προβλήματα. Μια διεθνιστική παρέμβαση δεν υποτιμά τη σημασία του εθνικού κράτους και των εθνικών αισθημάτων, αντιλαμβάνεται όμως ότι ο βασικός αντίπαλος είναι η «δική μας» αστική τάξη. Η διεθνής επίθεση του κεφαλαίου προϋποθέτει μια διεθνή δράση των εργαζόμενων, και γι΄ αυτό και τα ανάλογα «αισθήματα». Αν οι εθνικές απαντήσεις της δεκαετίας του 1970 ήταν μια φορά λάθος, σήμερα δεν υφίστανται τέτοιες σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό [5].


______________

Σημειώσεις:
1. Χρήστος Λάσκος & Ευκλείδης Τσακαλώτος (2011), Χωρίς επιστροφή,Αθήνα: ΚΨΜ.
2. Γιάννης Μηλιός (2012). Η έννοια της ηγεμονίας. Μια πρώτη προσέγγιση στη
μετεκλογική συγκυρία, Θέσεις, τεύχος 121.
3. Ό.π.
4. Ηλίας Ιωακείμογλου, Ένας άγριος την 28η Οκτωβρίου, Red Notebook [http://rednotebook.gr/details.php?id=7312]
5. Λάσκος & Τσακαλώτος, ό.π.

αναδημοσίευση από RedNotebook.gr|  05.12.2013

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Εννιάχρονη Αφγανή κρατείται επί 52 ημέρες

Κοριτσάκι από το Αφγανιστάν βρίσκεται μαζί με τον πατέρα του στα κρατητήρια της υπηρεσίας Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη από τις 11 Απριλίου.
Αγνοήθηκε η δικαστική απόφαση ότι δεν συντρέχουν λόγοι να προφυλακιστούν αλλά και η γνωμοδότηση της Υπηρεσίας Ασύλου για την αποφυλάκιση των δύο κρατουμένων

Του Δημήτρη Αγγελίδη*

Για άλλη μια φορά το ελληνικό κράτος εξαντλεί την αναλγησία του, αυτή τη φορά σε ένα κοριτσάκι εννέα χρονών από το Αφγανιστάν, που κρατείται μαζί με τον πατέρα του στα κρατητήρια της Υπηρεσίας Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη από τις 11 Απριλίου – σχεδόν δύο μήνες.

Εκείνη την ημέρα, Μεγάλη Παρασκευή, το κορίτσι μαζί με μια γυναίκα που το συνόδευε συνελήφθησαν στο αεροδρόμιο με την κατηγορία πως επιχειρούν να ταξιδέψουν με πλαστά έγγραφα. Το κορίτσι ειδοποίησε τον πατέρα του, που κατέφτασε στο αεροδρόμιο και συνελήφθη κι αυτός. Πατέρας και κόρη οδηγήθηκαν στο Αυτόφωρο Μονομελές. Τους ασκήθηκε δίωξη και τους δόθηκε αναβολή να δικαστούν τον Φεβρουάριο του 2015.
Το… κράτος δικαίου
Για το ελληνικό κράτος, δεν έχει σημασία που δεν έχει γίνει η δίκη και δεν έχουν καταδικαστεί οι δύο υπόδικοι. Δεν έχει σημασία ότι έκρινε το δικαστήριο πως δεν συντρέχουν λόγοι να τους προφυλακίσει. Δεν έχει σημασία η ηλικία της μικρής. Ούτε πως στις αρχές Μαΐου υπέβαλαν πατέρας και κόρη αίτημα ασύλου στη Γερμανία, με βάση τον κανονισμό Δουβλίνο για την οικογενειακή επανένωση, καθώς στη Γερμανία ζει πρόσφυγας η μητέρα της μικρής μαζί με τα τέσσερα ανήλικα αδέλφια της.
Η Υπηρεσία Ασύλου γνωμοδότησε θετικά για την αποφυλάκιση των δύο κρατούμενων, αλλά και αυτή η γνωμοδότηση δεν έχει σημασία και δεν λαμβάνεται υπόψη.
Το μόνο που έχει σημασία για το ελληνικό κράτος είναι πως δεν έχουν νόμιμα έγγραφα οι άνθρωποι αυτοί και επιπλέον τους έχει ασκηθεί ποινική δίωξη. Ο συνδυασμός αυτός επιτρέπει στην ΕΛ.ΑΣ. να τους θεωρεί «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη», ερμηνεύοντας καταχρηστικά τον νόμο, και να τους κρατά έγκλειστους προς απέλαση, μέχρι να εκδοθεί η απόφαση ασύλου από τη Γερμανία, που θα χρειαστεί μήνες, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις.
Το Οικουμενικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες απευθύνθηκε στην Εισαγγελία Ανηλίκων ώστε να διαταχθεί η φιλοξενία της μικρής σε ξενώνα. Αλλά τόσο η μικρή όσο και ο πατέρας της είναι ανένδοτοι.
Μπροστά στην προοπτική να χωριστούν για μήνες βάζουν τα κλάματα και γαντζώνονται η κόρη πάνω στον πατέρα. Η μικρή τρομάζει και μόνο στην ιδέα να ζήσει με άγνωστους ανθρώπους σε ξένη χώρα για άγνωστο χρονικό διάστημα.
Προτιμά τον δεύτερο όροφο των κρατητηρίων του Αλλοδαπών, εκεί όπου κρατούνται γυναίκες κι όπου της έχει παραχωρηθεί, σύμφωνα με την αστυνομία, ειδικός χώρος για να ζει μαζί με τον πατέρα της. Κι ας είναι άθλιο το περιβάλλον κι ας υπάρχει κίνδυνος να αρρωστήσουν στις νοσογόνες συνθήκες των ελληνικών κρατητηρίων.
Το «εγκλημά» της
Ετσι, ένα κορίτσι, που στα εννιά του χρόνια κλήθηκε, άγνωστο για ποιο λόγο, να αφήσει το σπίτι του και την πατρίδα του και να κάνει το μακρύ ταξίδι ώς εμάς, καλείται τώρα να διαλέξει να ζήσει για μήνες είτε σ’ έναν ξενώνα χωρίς κανέναν δικό του είτε στο κρατητήριο. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχει χαρτιά και κατηγορείται για ένα πλημμέλημα. Ή, αλλιώς, επειδή αποφάσισε το ελληνικό κράτος να κάνει τον βίο αβίωτο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ριζοσπαστική δημοκρατία και συλλογικά κινήματα σήμερα

   Αναγνώσεις    
εε
Γιώργος Κατσαμπέκης *

Μνήμη ΕΡΝΕΣΤΟ ΛΑΚΛΑΟΥ


Ο λαός πρέπει να κατανοηθεί όχι ως είναι αλλά ως γίγνεσθαι, ή καλύτερα ως ένα είναι το οποίο δεν είναι παγιωμένο ή στατικό αλλά συνεχώς μεταμορφώνεται, εμπλουτίζεται, συγκροτείται από μια διαδικασία του γίγνεσθαι.
Προδημοσίευση από τον τόμο που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Ashgate, στα αγγλικά, με την επιμέλεια των Αλ. Κιουπκιολή και Γ. Κατσαμπέκη
Η διαμάχη γύρω από μια πολιτική έννοια είναι αυτό που την καθιστά ουσιωδώς πολιτική... και όχι το γεγονός ότι έχει πολλαπλά νοήματα. Ο πολιτικός αγώνας είναι επίσης ένας αγώνας για την οικειοποίηση των λέξεων. (Ζακ Ρανσιέρ)
Το δημοκρατικό υποκείμενο και οι αμφισημίες του προς έναν «πληθυντικό λαό»;
Αν κανείς συλλάβει την έννοια του «λαού» ως δυνητικού υποκειμένου της πολιτικής αλλαγής, το οποίο δεν φέρει προκαθορισμένα περιεχόμενα, και το οποίο συνιστά κεντρικό σημαίνον σε μια πολιτική διαδικασία που αποτελεί αποκρυστάλλωση μιας λογικής του πολιτικού ανάμεσα σε άλλες, τότε δε θα δυσκολευτούμε ιδιαίτερα να αναγνωρίσουμε αυτήν ακριβώς τη λογική στην περίπτωση των «αγανακτισμένων». Ο λαός ως υποκείμενο, όπως υποστηρίζουν ο Ερνέστο Λακλάου και ο Ζακ Ρανσιέρ, αναδύεται όταν ένα μερικό υποκείμενο αξιώνει το ρόλο του καθολικού, θέτοντας τον εαυτό απέναντι σε έναν κοινό Άλλο. Αυτό, θα πρέπει να τονιστεί, δεν σημαίνει πως σε τούτη την διαλεκτική μεταξύ μερικού και καθολικού, η ετερογένεια απωθείται και απορροφάται σε μια απόλυτη ενότητα. Με τα λόγια του Σάιμον Κρίτσλεϊ, ο λαός δεν είναι «η έκφραση μιας εθνικής ουσίας, η υποθετική ενότητα μιας φυλής, οι πολίτες ενός έθνους-κράτους, τα μέλη μιας ιδιαίτερης τάξης όπως το προλεταριάτο, ή και τα μέλη μιας ιδιαίτερης κοινότητας που ορίζεται με βάση τη θρησκεία, την εθνικότητα ή οτιδήποτε άλλο. Ο λαός δεν μπορεί να καθοριστεί κοινωνικά και να αστυνομευθεί με εδαφικούς όρους».1
Σε αυτό το πλαίσιο, το πλήθος [των «αγανακτισμένων»] στην Αθήνα, όπως και τα συγκαιρινά του πλήθη αλλού, αξίωνε την εκπροσώπηση ολόκληρης της κοινότητας, αντηχώντας παρόμοιες κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν: «είμαστε το 99%» υποστήριζαν οι διαδηλωτές στις ΗΠΑ, «είμαστε ο λαός» άκουγε κανείς στους «αγανακτισμένους», «είμαστε ένα, είμαστε ένα», τραγούδαγαν συχνά οι χιλιάδες Αιγύπτιοι στην πλατεία Ταχρίρ, κ.ο.κ. Το ζήτημα κλειδί λοιπόν εδώ είναι η αξίωση της εκπροσώπησης ολόκληρης της κοινότητας, που συνιστά την «καθολική στιγμή» του λαού και όχι την (ούτως ή άλλως αδύνατη) ενότητά του. Αυτό που προτείνουν οι Μάικλ Χαρντ και Αντόνιο Νέγκρι σχετικά με το «πλήθος», βρίσκει εδώ την τέλεια εφαρμογή του και στον λαό: [ο λαός] «πρέπει να κατανοηθεί... όχι ως είναι [being] αλλά ως γίγνεσθαι [making] - ή καλύτερα, ως ένα είναι το οποίο δεν είναι παγιωμένο ή στατικό αλλά συνεχώς μεταμορφώνεται, εμπλουτίζεται, συγκροτείται από μια διαδικασία του γίγνεσθαι».2
Συνεπώς, ο σκοπός ενός υποκειμένου όπως ο «λαός» δεν έγκειται απαραίτητα στο να «γίνει κράτος», όπως θα το έθετε ο Αντόνιο Γκράμσι με παραδοσιακούς ηγεμονικούς όρους, ούτε όμως θα προϋπέθετε απαραίτητα και έναν «δημιουργό» έξω από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο σκοπός του θα γινόταν καλύτερα κατανοητός ως η προσπάθεια να συγκροτηθεί ως (επισφαλές και προσωρινό) καθολικό υποκείμενο, ως υποκείμενο αλλαγής. Και εφόσον κάθε αντιπροσώπευση είναι εν τέλει ανεπαρκής, και κάθε τάξη [order] προσωρινή και επισφαλής, ένας «λαός» δε μπορεί ποτέ να είναι ένας, ενώ παραμένει πάντοτε έκθετος σε προκλήσεις, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές. Η ανάδυση οποιουδήποτε «λαού» αποτελεί αξερίζωτη δυνατότητα, και η ανοιχτότητα του κοινωνικού πεδίου σε τέτοιες αναδύσεις συνιστά κρίσιμο συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας.
Η στρατηγική της απόρριψης του λαού, ή της αντιπαράθεσής του με κάποιο άλλο υποκείμενο, το οποίο υποτίθεται πως τον έχει πλέον αντικαταστήσει και είναι το μόνο επαρκές δημοκρατικό υποκείμενο, το μόνο ικανό να πραγματώσει με τρόπο απόλυτο την δημοκρατία, θυμίζει μπρεχτιανή ειρωνεία, σύμφωνα με την οποία η πραγματικότητα πρέπει να τεθεί στην προκρούστεια κλίνη, ώστε να ταιριάξει με την θεωρία. Σε μια περίοδο που συναντάμε μια πληθώρα κινημάτων ανά την υφήλιο, από την Αίγυπτο ως την Ισπανία και από την Ελλάδα ως τις ΗΠΑ, τα οποία δρουν στο όνομα του «λαού», ως μερικότητες που αξιώνουν το ρόλο ενός καθολικού υποκειμένου, επιτελώντας δηλαδή μια ριζοσπαστική πράξη αντιπροσώπευσης, ακούμε πως ο λαός είναι νεκρός, ότι η αντιπροσώπευση έχει ξεπεραστεί και είναι αντιπαραγωγική για την δημοκρατία, και ότι τώρα πρέπει να συλλάβουμε τη ριζοσπαστική δημοκρατική πολιτική με τους όρους ενός εμμενούς [immanent] πλήθους ενάντια στην Αυτοκρατορία. Από την άλλη, ωστόσο, δε μπορούμε και να απορρίψουμε το πλήθος ως ανεπαρκές και πολιτικά αμελητέο, εν συγκρίσει με τον λαό. Αφού η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο υποκείμενα όχι μόνο είναι θολή, αλλά και δυνητικά αντιπαραγωγική στην προσπάθειά μας να συλλάβουμε και να αναλύσουμε θεωρητικά τη δημοκρατική δράση πέρα από περιοριστικούς δυισμούς. Το δημοκρατικό υποκείμενο δε μπορεί να αναχθεί σε έναν και μοναδικό όρο που του αποδίδει εκ των προτέρων συγκεκριμένα περιεχόμενα.
Εδώ συναντάμε ακόμα ένα από τα πλεονεκτήματα στην σύλληψη «'του λαού' ως ουσιωδώς πολιτικού, που έγκειται στο γεγονός ότι τα χαρακτηριστικά του όρου αυτού αντανακλούν και την ενδεχομενικότητα της ίδιας της πολιτικής».3 «Ο λαός» δε συνιστά συμπαγή έννοια, αλλά έννοια που την διαπερνά μια καταστατική πολυσημία [constitutive polysemy], μια αξερίζωτη αμφισημία που παραπέμπει επίσης στην καταστατική του ανοιχτότητα ως υποκειμένου και στις αναπόδραστες εσωτερικές του εντάσεις. Θεωρητικοί όπως ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, ο Ζακ Ρανσιέρ ή η Μάργκαρετ Κάνοβαν, συγκλίνουν σε τούτη την άποψη, αναγνωρίζοντας αυτό το εσωτερικό ρήγμα. Ο «λαός» θεωρείται ταυτόχρονα ως μέρος και όλον, μέσα και έξω, ήδη παρών αλλά και εν τω γίγνεσθαι. [...] Έτσι, ο λαός συγκροτεί μια «μερική [και] πολιτικά κατασκευασμένη καθολικότητα»,4 έκθετη σε προκλήσεις και πάντα επισφαλή αλλά ταυτόχρονα ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Και γι' αυτό μπορεί καλύτερα να ενσαρκώσει τη δημοκρατική δράση, αφού δεν οδηγεί ούτε στην απάθεια ούτε στην έξοδο. Ο πολιτικός προσανατολισμός του λαού είναι αποτέλεσμα διαρκών αγώνων, ηγεμονικών ή μη-ηγεμονικών πρακτικών, συναισθηματικής επένδυσης σε κοινούς σκοπούς που δίνουν νόημα και προσανατολισμό στις επιδιώξεις του. Είναι ένα υποκείμενο/μια έννοια που μας καλεί να δράσουμε εδώ και τώρα.

Σε αυτό το πλαίσιο θα είχε νόημα η εισαγωγή της έννοιας του «πληθυντικού λαού» [multitudinous people], ώστε να σημάνουμε την αναπόδραστη ολίσθηση μεταξύ λαού και πλήθους, κάτι που βεβαίως ήδη εμπεριέχεται στην έννοια του «λαού». Ο λαός συνιστά περισσότερο ένα πολιτικό υποκείμενο-ως-δυνατότητα και όχι μια συμπαγή οντότητα με προκαθορισμένα διιστορικά περιεχόμενα και σκοπούς. Το πλήθος, ως νέα εννοιολόγηση της δημοκρατικής δράσης, προκαλεί και εμπλουτίζει την δημοκρατική ιδέα του «λαού», δίνοντας έμφαση σε νέες μορφές δημιουργίας από κοινού και πολιτικής σε μια εποχή που κυριαρχείται από την βιοπολιτική παραγωγή. Οι πληθυντικές στιγμές του λαού μπορούν να αποτελούν μια διαρκή εσωτερική πρόκληση, που αποτρέπουν την σύμπτυξή του σε ένα απόλυτο και αποκλειστικό [exclusivist] ένα.
Έτσι, γίνεται κατανοητός ως ένα δυνητικό υποκείμενο το οποίο μπορεί να προκύψει υπό ποικίλες συνθήκες και με απρόβλεπτους τρόπους. Δε δύναται δηλαδή να προκύψει αυτόματα/αυθόρμητα, αφού συνιστά διαρκές πολιτικό σχέδιο και αποτέλεσμα μιας διαδικασίας συνάρθρωσης [articulation]· συγκροτείται ως μια «διασπαστική δύναμη» [disruptive force] που διαρρηγνύει την συνήθη ροή της πολιτικής [politics as usual]. Είναι έτσι μια πάντα παρούσα δυνατότητα που εμπεριέχει την αμφισβήτησή της, αφού είναι ανοιχτή στην αποσταθεροποίησή της από εσωτερικά ή εξωτερικά στοιχεία που ενδέχεται να επικαλεστούν εκ νέου το όνομα «του λαού» και το ίσο μέρος που τους αναλογεί, προωθώντας έτσι έναν διηνεκή αγώνα για μια δημοκρατία με την ντεριντιανή έννοια: μια δημοκρατία που πάντα θα έρχεται.
~~~~~~~~
_______________
1 Σάιμον Κρίτσλεϊ, Ζητώντας το άπειρο, μτφρ. Αλ. Κιουπκιολής, Εκκρεμές, Αθήνα 2012, σ. 164.
2 Hardt and Negri 2009: 173.
3  M. Canovan (2005), The People, Cambridge: Polity, σ. 140.
4 Laclau (2005), On Populist Reason, London: Verso, σ. 240.
~~~~~~~~
*Ο Γιώργος Κατσαμπέκης είναι υπ. δρ του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ